سعید سلامی
میهن کهن‌سال ما از دیرباز فرازوفرودهای زیادی را پشت سر گذاشته، پادشاهان مقتدر و لایق، پادشاهان نامقتدر و نالایق زیادی بر آن حکومت کرده‌‌اند؛ زمانی تا سرزمین‌های دوردست گسترش یافته و زمانی مورد تاخت‌وتاز قرار گرفته، اشغال شده و مردمان آن از سوی حاکمان خودی و بیگانه قتل‌عام شده‌اند. یکی از خون‌بارترین و دیرپاترین یورش‌ها، حملۀ اعراب به ایران و اشغال کشورماست. شگفت و تاسف که میهن ما هنوز هم بعد از گذر نزدیک به ۱۴ قرن، به اشغال میراث‌داران این قوم بدوی درآمده، دارایی‌های آن به یغما رفته و ساکنان آن به بی‌رحمانه‌ترین شکل ممکن به اسارت درآمده و نابود می‌شوند.
در تاریخ می‌خوانیم: «جنایات اعراب در حمله به ایران به مجموعه جنایات آنان در حملات به شاهنشاهی ساسانی در قرن هفتم میلادی اشاره دارد که از سال ۶۳۳ میلادی مصادف با خلافت ابوبکر شروع شد، در زمان عمر به اوج خود رسید و در زمان عثمان منتهی به سقوط کامل شاهنشاهی ساسانی در سال ۶۵۱ میلادی (مطابق با سال ۳۰ هجری شمسی) و کشته شدن یزدگرد سوم، آخرین پادشاه ساسانیان شد.» و در ادامه: «اعراب ایرانیان فراری را اسیر کردند، سیصد هزار زن و دختر اسیر شدند و در بازارهای برده فروشی اسلامی به فروش رسیدند. شصت هزار نفر از آن‌ها به همراه نهصد بار شتر طلا بابت خمس به پایتخت حکومت اعراب (دارالخلافه) فرستاده شدند؛ هم‌چنین به زنان بعد از اسارت تجاوز کردند.»(به نقل از دو قرن سکوت، عبدالحسین زرین‌کوب)
حمله به سیستان، به نقل از تاریخ سیستان صفحه۳۷، ۸۰ – کتاب تاریخ کامل جلد۱ صفحه ۳۰۷:
«مردم سیستان در برابر حملات سپاه مسلمانان مقاومت بسیار کرد؛ بطوریکه ربیع ابن زیاد یکی از سرداران سپاه اسلام برای شکست مقاومت و ایجاد ترس در مردم و کاهش شور مقاومت آن‌ها، دستور داد اجساد کشته شدگان را انباشت کنند و قرار شد که هر سال از سیستان هزار هزار درهم (معادل یک میلیون درهم) با هزار غلام بچه و کنیز به امیرالمؤمنین بدهند.»
ادامه مطلب را اینجا بخوانید.
منبع: ایران امروز