صحبت های ماهور احمدی در مراسم پدرش واجد درس های مهمی است. یکی از زیباترین دریچه های امید از منظر من، امید به انصاف است امید به دانسته شدن قدرها. دانستن و آموختن اینکه حتی در ناامیدی چگونه تاب بیاوریم. امید به یکدیگر، مثل نگاه کردن به گلی شکفته در برف و نمردن از سرمای مهاجم. وقتی زیبایی دست احتضار را می گیرد و لمس انسان بودن کافی است برای خواستن فردا در جهانی که اگر نمی خواهیمش، اگر نخواسته ایم که به آن بیاییم، اما دیگر هم راحت نباشد برایمان که هر چه را نخواستیم به راحتی رها کنیم به هوای جهانی دیگر.
در ناامیدی تاب آوردن و زیبا ماندن که روشنای پنجره های کوچک اما درخشان امید است وسط ظلمات.
گاهی چند سطر چنان توان جامعه_سازی می یابد که از عهده ی کمتر دستگاه عریض و طویلی ساخته است.
بشنویم ماهور در مراسم فقدان، کجای جهان را روبرویمان می گذارد.
اتفه چهار محالیان
منبع: صفحه اینستاگرام خان سینما