حسین طاهری
با اینا زندگیمو سر می کنم
با اینا خستگیمو در می کنم
خوشحالم که شب عیدی در ایران هستم. تهران بزرگراه شاهنشاهی. به این دلیل می گویم شاهنشاهی چون نماد حاجی فیروز هیچ سنخیتی با مدرس و دیانت و سیاست ما عین دیانت است ندارد. این تصویر از ژرفای فرهنگ‌ملی و باستانی ایران زمین آمده است . هر سال در روزهای پایانی زمستان با صورتی سیاه پای به کوی و برزن می گذارد تا اعلام کند سیاهی به زمستان می ماند. سر سبزی در راه است . نرم نرمک می رسد . حاجی فیروز آمده است تا نوید حضور فروهرها در آسمان ایران را بدهد.
این دو تصویر که در زمانی کمتر از ثانیه در قاب دوربین من نقش بستند ،ظاهر و باطن آدمی را نشان می دهند که درونش سرشار از غم و اندوه حاصل از ویرانگری های یک واقعیت زشت است و بیرونش با تمام توان تلاش می کند اندوه را بپوشاند و نوید شادی و سرور بدهد .
صورت سیاه حاجی فیروز هم نماد سرما و یخبندان زمستان شکست خورده است ، هم نماد این است که او از دنیای مردگان آمده تا نوید حضور فروهرها در آسمان ایران را بدهد.
داریوش، شاهنشاه مقتدر ایران در فرمانی در متن کتیبه بیستون می گوید؛ «من خدایی را می ستایم که شادی را برای مردم می آفرید.» شادی و نشاط برای ایرانیان باستان نه سرگرمی بلکه کاری مقدس بوده است.
شاد باشید.
سه شنبه ۲۲ اسفند