“ریاست و نماینده‌گان محترم پارلمان اروپا، بروکسل؛
از اینکه چنین فرصتی را برای شنیدن صدای من به عنوان فعال حقوق بشر فراهم آورده‌اید، خرسند و سپاسگزارم. آنچه این روزها جهان شاهد آن است، اعلام گذار مردم ایران از نظام جمهوری‌اسلامی است که بارها تأکید کرده‌ام این نظام، استبدادی دینی و زن‌ستیز است و من با آن مبارزه می‌کنم.
.
ابتدا می‌خواهم تأکید کنم که صدای مرا به عنوان یک فعال حقوق بشر و زنی می‌شنوید که از بدو ورود به دانشگاه یعنی از ۲۹ سال پیش تاکنون در عرصه فعالیت دانشجویی، زنان و حقوق بشر در جامعه مدنی در ۱۲ نهاد مدنی فعالیت کرده، و به موجب فعالیت مدنی خشونت‌پرهیز تاکنون ۱۳ بار بازداشت، و در ۵ دادگاه در مجموع به ۳۴ سال زندان و ۱۵۴ ضربه شلاق محکوم شده‌ام و تا کنون هفت سال زندان کشیده و هشت سال و نیم دیگر را هم باید تحمل زندان کنم.
.
اکنون در زندان هستم و ذره‌ای احساس پشیمانی و تردید ندارم بلکه با شدت اشتیاق، امید و سرزندگی در داخل ایران به مبارزه ادامه می‌دهم و یقین دارم که پیروز خواهیم شد. ما در گذار از جمهوری‌اسلامی به دنبال تحقق نظامی هستیم که در آن منزلت انسان و حقوق بشر تحقق یابد و این ممکن نخواهد شد مگر اینکه استبداد به هر شکل آن در این سرزمین برای همیشه پایان یابد.
.
قطعا شما نیز بر این باورید که برای تحقق و استحکام دموکراسی، تحقق جامعه مدنی و تضمین حقوق بشر، امری الزامی است. جهان نمی‌تواند تردید کند که مردم ایران برای تحقق دمکراسی و دستیابی به زندگی انسانی از هر ابزار، راه و تحرک اجتماعی- سیاسی- مدنی استفاده کردند و هزینه‌های سنگینی پرداختند اما حکومت سرسختانه در مقابل مطالبات به‌حق مردم دست به سرکوب، خشونت و کشتار زد و متاسفانه بسیاری از دولت‌های جهان بی‌اعتنا نسبت به حقوق و خواست مردم، به تأمین منافع اقتصادی خود پرداخته و حقوق بشر به عنوان امری دست چندمی در مواجهه با نظام ج.ا تلقی شده است. درحالیکه حمایت پایدار دولت‌ها مطابق قوانین حقوق بشری می‌توانست و هم اکنون می‌تواند پشتوانه حرکت مردم برای شکست استبداد، تحقق آزادی و دمکراسی باشد.
.
بر این اساس نکاتی را برای حمایت پارلمان محترم اروپا بیان می‌کنم:
۱. اصالت و مشخصه «گذار از نظام»، خواست و اراده مردم ایران است؛ پس ضروری است که در اتخاذ هر تصمیمی، رویکرد اعمال فشار حداکثری به حکومت برای تحقق و استحکام جامعه مدنی و تضمین حقوق بشر را داشته باشند.
۲. هم در شرایط گذار که مردم متحمل هزینه‌های سنگینی می‌شوند و هم برای پی‌ریزی حکومتی بر مبنای دمکراسی، جامعه نیازمند نهادهای مدنی مستقل حقوق بشری است.
۳. آزادی زندانیان سیاسی و فعالیت مدنی مبارزان جنبش‌های اجتماعی امری مهم و تأثیرگذار است.
۴. حمایت ویژه از زنان مبارز ایران برای تحقق حقوق تضییع شده زنان و نقش بسیار مهم آنها در دوران گذار و پس از آن برای تحقق دمکراسی و حقوق بشر امری ضروری است.
در پایان با دلی سرشار از امید، سرزندگی، عشق، پیروزی و باور به خیزش اعتراضی قدرتمند مردمی و جنبش‌های اجتماعی ریشه‌‌دار در ایران، از تک‌تک شما نمایندگان محترم تقاضا و انتظار حمایت، همراهی و همبستگی دارم.
امیدوارم با مبارزه با استبداد و تحقق دمکراسی در ایران، روزی در کنار یکدیگر و دست‌دردست هم برای صلح جهانی متحد و یکپارچه شویم. آن روز فرا خواهد رسید.
نرگس محمدی
زندان اوین، ۱۶ مهر ۱۴۰۲”