مهران صولتی
انتخابات در ترکیه بنیان حزبی دارد و احزاب اسلامی و سکولار از ژرفا و گستره‌ی فعالیت قابل‌توجهی در جامعه برخوردارند. این در حالی است که در ایران احزاب شمایلی تزئینی دارند، در آستانه انتخابات به فعالیت می‌پردازند، معمولا قادر به بسیج مردم نبوده و فاقد ارتباط ارگانیک و پایدار با هواداران خود در سایر ایام هستند.
در ترکیه سیاست‌مداران در احزاب پرورش یافته و در انتخابات، ایده‌ها و برنامه‌های حزب متبوع خود را نمایندگی می‌کنند. همچنین احزاب برای تمام سطوح از شوراهای شهر گرفته تا پارلمان و ریاست جمهوری نامزد معرفی می‌کنند، در حالی که در ایران نامزدها ابتدا به طور مستقل کاندیدا شده و سپس احزاب از آن‌ها حمایت می‌کنند.
در ترکیه فرهنگ حزبی در میان مردم جاافتاده و اقسام میتینگ‌ها، نشست‌ها و کنگره‌های احزاب به صورت فراگیر برگزار می‌شود، در صورتی که در ایران محدودیت‌هایی برای فعالیت‌های حزبی وجود دارد، فرهنگ سیاسی همچنان نگاهی بدبینانه نسبت به احزاب و کارکردهای آنان داشته و نامزدها هم عمدتا پس از پیروزی در انتخابات می‌کوشند تا از خوردن انگ کاندیدای حزبی بودن پرهیز کرده و خود را مستقل معرفی کنند.
در ترکیه انتخابات با مشارکت اکثر سلایق سیاسی برگزار می‌شود و افراد حتی از درون زندان می‌توانند نامزد پارلمان شوند. این در حالی است که مقررات سخت‌گیرانه‌ی تایید صلاحیت در ایران که همواره با قبض و بسط‌های فراوان نیز همراه بوده است انتخابات را به یک چالش همیشگی در همه ادوار تبدیل کرده و از گستره مشارکت نامزدها و مردم به شدت کاسته است.
در ترکیه مشارکت حداکثری در انتخابات نه یک تهدید بلکه یک فرصت تلقی می‌شود. به همین دلیل در همه این سال‌ها شاهد رونق انتخاباتی در این کشور بوده‌ایم. قطبی شدن جامعه در آستانه انتخابات نیز به عنوان ضرورت حضور گسترده مردم قلمداد می‌شود. در ایران اما پیش از برگزاری هر انتخابات قطبی شدن جامعه به عنوان یک تهدید تلقی شده و نسبت به آن هشدار داده می‌شود. در حقیقت به نظر می‌رسد برگزاری یک انتخابات کنترل شده با پیامدهای قابل پیش‌بینی اولویت نظام سیاسی در ایران به شمار می‌رود.
امسال برای نخستین بار انتخابات پارلمان و ریاست جمهوری در ترکیه به طور همزمان برگزار شده و این فرصت را برای جامعه و نظام سیاسی آن کشور ایجاد کرد تا حکمرانی هماهنگ تر و کارآمدتری را از خود به نمایش بگذارند ولی در ایران همچنان فاصله تقریبا دو ساله‌ای میان برگزاری این دو انتخابات وجود دارد که موجبات افزایش ناهماهنگی در ساخت قدرت را فراهم می‌آورد.
موجزترین تعریف برای انتخابات ترکیه همان عبارتی است که در توصیف دموکراسی آورده‌اند؛ روش‌های معین برای رسیدن به نتایج نامعین. انتخابات در ترکیه با التزام به حضور حداکثری سلایق سیاسی برگزار می‌شود ولی نتیجه نامشخص است، در حالی که انتخابات در ایران فرآیندی است که به دلیل نوع نظارت و نتایج قابل پیش‌بینی می‌توان آن را این چنین توصیف کرد؛ روش‌های نامعین برای رسیدن به نتایج معین!
در ترکیه شورای عالی بالاترین نهاد برای اجرا و نظارت بر انتخابات در تمامی مراحل است که اعضای آن از میان قضات دیوان عالی و دیوان عدالت اداری و توسط خود قضات برگزیده می‌شوند. این نهاد عالی از دولت و مجلس مستقل است و صلاحیت آن به عنوان داور بی‌طرف از سوی شهروندان به رسمیت شناخته می‌شود. این در حالی است که در ایران تقریبا همه انتخابات به ویژه در مرحله تایید صلاحیت‌ها با چالش و اعتراض نامزدها و رای دهندگان مواجه شده است.
شرایط نامزدی در انتخابات ترکیه عبارت از معیارهایی ثابت و شفاف مانند تابعیت کشور، مدرک دانشگاهی و سن بالاتر از چهل سال است. در مورد نامزدهای ریاست جمهوری هم باید عدم سوء پیشینه کیفری، انجام خدمت نظامی و حمایت برخی از احزاب وجود داشته باشد. ولی در انتخابات ایران معیارها عمدتا مبتنی بر باورهای اعتقادی و وفاداری‌های ایدئولوژیک است که می‌تواند در گذر زمان تغییر کند. ملاک‌هایی که عمدتا قابل راستی آزمایی نبوده و به شدت به سلیقه ناظران وابسته است.
منبع: ایران امروز